Als er plezier is, komt het leren vanzelf, is mijn overtuiging.

Vandaag kwam Nora, een meisje van drie jaar, voor de laatste keer bij me. Nora was bij mij in behandeling, omdat ze weinig sprak. De eerste paar keer dat ze bij me kwam, zat ze bij haar moeder en was ze erg verlegen, maar elke week zag ik haar meer veranderen. Nora begon meer te praten, kwam enthousiast binnen en wilde graag samen met mij spelen.

Haar moeder vertelde dat ze elke ochtend, als ze net wakker was, vroeg: ‘Mag ik vandaag weer naar Debby?’ Als haar moeder dan aangaf dat het nog geen ‘Debbydag’ was, reageerde ze teleurgesteld. Was het Debbydag, dan werd ze heel blij en kon ze niet wachten om te komen.

Inmiddels is Nora een vrolijk meisje dat heel goed praat en bij wie Debbydag niet meer nodig is. Haar  moeder vertelde na afloop van de laatste behandeling dat ze heel blij was dat ze naar logopedie zijn gegaan. ‘Ik dacht vroeger elke dag, kon Nora maar zeggen wat ze wilde zeggen. Nu denk ik weleens, hield je maar een keer je mond!’ bekende ze met een lach.
Een spraakwaterval door Debbydag. Een mooier compliment kun je niet krijgen…